Prolog

Przeraźliwe krzyki poniosły się echem po długich korytarzach ogromnego zamku Aleam Castir. Chwilę później ucichły. Pozostały tylko szlochy dwójki władców, pochylonych nad niewielkim zawiniątkiem.

- Panie, cóż się wydarzyło? Czy to coś z dzieckiem? – Niedouczony sługa zbliżył się do łoża swej pani. Secur owinął niemowlę w ręczniki, a jedną ręką odpędził chłopca, mówiąc:

- Przyprowadź Ilisę.

Po paru minutach, które wlokły się niemiłosiernie, na korytarzu można było usłyszeć kroki dwójki, których buty wystukiwały na marmurze miarowy rytm. Do sali wszedł sługa, a zaraz za nim niska, chuda kobieta z brązowymi włosami splecionymi w kok. Podeszła do łóżka z baldachimem na znak i ukłoniła się przed swoimi władcami. Była zaskoczona, że o tak późnej godzinie wzywana jest do rodzącej władczyni, kiedy była niedaleko i mogła oszczędzić jej bólu związanego z porodem, który trwał już dziewięć godzin.

- Panie, wzywałeś mnie – powiedziała. Ręce drżały, kiedy Secur wyciągnął w jej stronę swoją jedyną córkę.

- Zabierz ją daleko stąd, a później zabij i unicestwij ciało – mruknął.

Przerażona kobieta, która była prostą znachorką z wioski, trzymała dziewczynkę, patrząc na nią. Nie widziała w niej nic, co mogłoby zadecydować o tak strasznym końcu. Była wręcz urocza ze swoją delikatną cerą i przymkniętymi oczkami okalanymi długimi rzęsami. Nigdzie nie mogła dojrzeć choćby krzty zła czy nienawiści.

Czując na sobie wyczekujące spojrzenie elfich oczu, jeszcze raz się ukłoniła i wyszła. Dziecko zaczęło cichutko popłakiwać, kiedy wyniesiono je na dwór. Otworzyła wtedy oczy i obdarowała Ilisę spojrzeniem pełnym zdziwienia. Kobieta zareagowała gwałtownie, widząc w oczach dziecka zielone języki ognia, pochłaniające całe gałki oczne dziewczynki. Jesienne powietrze było jeszcze w miarę ciepłe, więc znachorka wskoczyła na swojego pegaza i szepnęła:

- Jak najdalej stąd. Do lasu, w góry, nie ważne gdzie, ale musimy uratować to biedne dzieciątko!

Zwierzę kiwnęło łbem na znak, że zrozumiało, a później rozłożyło swoje białe skrzydła i wzbiło się ponad korony drzew, oddalając się coraz bardziej od pięknego, wielkiego pałacu. Białe wieże żegnały ich, łopocząc ciemnymi flagami. Gdzieś w oddali bajarz śpiewał niskim głosem pieśń o niknącej Gwieździe Północy.

Znachorka jeszcze raz obejrzała się na pałac, chcąc zapamiętać go, by później przekazać ten obraz malutkiej dziewczynce, która leżała spokojnie w objęciach kobiety. Księżyc przyświecał im, odbijając swój blask w zielonych tęczówkach królewny Elfiego Królestwa, która musiała uciekać przed przepowiednią końca ich świata i nieubłaganą śmiercią wielu elfów. Była cicha jak na noworodka, tak samo cicha miała być przez całe swoje życie, aż do momentu wypełnienia się przepowiedni, której przebieg został zmieniony przez właśnie jej ojca.

Problem polegał na tym, że przeznaczenie można odwlec w czasie, ale nigdy nie da się go całkiem zmienić. Przeznaczenie może znaleźć okrężną drogę, jednak zawsze zostanie wypełnione.

Zmiana przebiegu wydarzeń może zmienić również ludzi, którzy zginą podczas wypełniania przepowiedni o ogniu i śmierci.